80 jaar vrijheid wordt mede mogelijk gemaakt door Robin
Robin Imthorn (1984) maakte als marinier meerdere uitzendingen mee, onder meer naar Afghanistan waar hij traumatische ervaringen opdeed. Nadat hij de diagnose PTSS had gekregen, besloot hij zich in te zetten om het taboe op mentale gezondheid bij zijn collega’s te doorbreken.
“Als marinier heb ik meerdere uitzendingen meegemaakt, maar de periode 2009/2010 in Afghanistan blijft me altijd bij. Tijdens een missie reed een voertuig in mijn konvooi op een bermbom. Zonder na te denken rende ik erheen en voerde levensreddende handelingen uit. Daar was ik voor getraind. Gevoelens schakelde ik uit, want daar was geen tijd voor. Maar eenmaal terug in Nederland, bleek het inschakelen van die emoties niet meer zo makkelijk.
Alles veranderde voor mij toen mijn dochter werd geboren. De paniekaanvallen, nachtmerries en herbelevingen van mijn tijd in Afghanistan begonnen me te achtervolgen. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose PTSS. Dit was het begin van een zware strijd, zowel voor mezelf als voor mijn gezin. Het herstelproces was moeizaam, en de eenzaamheid die ik daarbij voelde gun ik niemand.
Ik besloot iets te doen om die eenzaamheid te doorbreken en stuurde een openhartige e-mail naar al mijn collega’s uit Afghanistan. Het voelde enorm kwetsbaar, maar dat was precies wat ik nodig had. Tot mijn verbazing kreeg ik zoveel reacties van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Kwetsbaarheid had ik altijd gezien als zwakte, maar juist die kwetsbaarheid gaf mij kracht en een diepere verbinding met anderen.
Met die kracht besloot ik actie te ondernemen. Ik richtte Five Five Out op en stelde mezelf een uitdagend doel: vijf marathons lopen in vijf dagen. Ik wilde niet het stoere verhaal vertellen, maar juist het échte verhaal. Over mijn paniekaanvallen, nachtmerries en angsten. Door open te zijn, hoopte ik anderen te laten zien dat het oké is om te praten over wat je doormaakt.
Mijn PTSS heb ik leren accepteren, niet als iets wat me zwakker maakt, maar als iets waar ik juist kracht uit put.
Nu deel ik mijn verhaal in de theatershow Vleugel Vrij en in mijn boek Levensvuur. Ik wil laten zien dat herstel en vrijheid mogelijk zijn, zelfs in de donkerste tijden. Kwetsbaarheid is geen teken van zwakte, het is een teken van menselijkheid. Iedereen heeft soms een buddy nodig, en praten kan bevrijdend zijn.”